Van Ashram naar Arambol

Zoals ik van te voren eigenlijk al wist, ben ik weer volledig in mijn reis gedoken en heb ik het leven hier in India volledig geleefd. Daarom is het inmiddels twee maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Er is enorm veel gebeurd de afgelopen tijd. Maar laat ik, schrijvend vanuit een Ashram in Rishikesh, in de Indiase Himalayas, waar ik aangekomen ben om weer tot mezelf te komen na vele afleidingen en avonturen in Goa en Mumbai, beginnen waar ik in mijn laatste blog gebleven was.
Mijn laatste anderhalve week in de Ashram in Goa waren aangebroken. Een bijzondere anderhalve week. De ashram is mijn thuis geworden en de mensen daar mijn familie. Na drie weken ashram merk ik een groot verschil in mind and body. Ik ben fit, sterk, mijn lijf is in goede conditie en ik laat me niet gemakkelijk meer meeslepen door gedachten en emoties. Voel ik me altijd geweldig en on top of the world? Zeker niet. Wel voel ik duidelijker dan ooit dat ik de controle heb, alles wat opkomt er mag zijn en dat alles tijdelijk is. Ik voel me tevreden en op mijn plaats en dit is voor mij een enorm ding. Vrijwel altijd wil ik namelijk precies daar zijn waar ik niet ben en verlang ik naar anders, beter, fijner. Nu niet, nu ben ik daar waar ik wil zijn.
In de ashram is een yogateacherstraining bezig. Met een aantal van de studenten heb ik een fijne band op gebouwd. Een van deze studenten is Rishi, een man uit Mumbai die zijn leven gewijd heeft aan het bestuderen van oude geschriften, zelfstudie, zelfheling en nu zijn ervaring en wijsheden onvoorwaardelijk deelt met iedereen. Rishi is een energy-healer en tijdens zijn verblijf in de ashram geeft hij vrijwel iedereen die dit wil een of meerdere sessies. Rishi kan energie zien door middel van frequenties (trillingen). Als hij op je intuned ziet hij de potentie van je ziel, de vorige levens die je ziel geleefd heeft, welke blokkades je hebt en wat een voor jou passende manier is om blokkades te verminderen en weg te houden. Ook kan hij door middel van het aanpassen van frequenties in je lichaam en ziel trauma’s en blokkades wegnemen. Niet alleen van mensen kan Rishi energie zien, ook van planten en alle andere levende organismen.
Op een ochtend, wanneer ik net uit een yogales kom en eerlijk gezegd een beetje in de knoop zit met mijn gedachten, komt Rishi naar me toe: “Do you want to see magic?” vraagt hij aan me. Nou een beetje magie op deze sombere ochtend zou niet ongepast zijn, dus.. Why not!? Hij laat me een plantje zien en vraagt me de bladeren aan te raken. Ik word er spontaan een beetje achterdochtig van, maar heel voorzichtig beweeg ik dan toch mijn vinger richting het plantje. Wanneer ik de bladeren aanraak schrik ik terug omdat de plant minstens net zo hard van mij schrikt en zijn bladeren intrekt. Ok leuk, maar niet iets wat ik nog niet eerder gezien had.
Dan vraagt Rishi me het nog eens te proberen, maar voordat ik de aanraking doe, te connecten met mezelf en de plant en de plant te laten weten dat mijn aanraking vanuit liefde is en ik de plant geen kwaad zou doen. Redelijk geïntrigeerd door het gebeuren en ook een beetje zenuwachtig, sloot ik even mijn ogen, legde kort mijn handen op mijn hart en bewoog me weer naar de plant toe. Weer trok de plant zijn bladeren in. He, jammer die liefde in me is blijkbaar ver te zoeken vandaag. Daar nam Rishi geen genoegen mee en hij zag dat ik niet echt connecte, maar vanuit een angst handelde. Daar had hij eigenlijk wel gewoon gelijk in. Ik probeerde het dus nog een keer. Deze keer keerde ik echt even naar binnen, legde mijn handen weer op mijn hart, ademde een paar keer diep en maakte connectie met mezelf. Vanuit liefde, rust en vertrouwen, bewoog ik me nu naar het plantje. Voorzichtig bewoog ik mijn vinger tegen zijn blad en vol spanning keken anderen om ons heen toe. Het moment was daar en ik kon het bijna niet geloven, maar de plant hield zijn bladeren vol zelfvertrouwen op zijn plek. Ok, dit was cool, bedacht ik me met een dikke vette smile op mijn gezicht “You just communicated with te plant!” zei Rishi enthousiast. Jaaa dat deed ik inderdaad, hoe vet! Me weer eens opnieuw bewust gemaakt van hoe jou eigen energie bepalend is voor alles en iedereen om je heen en andersom, bleef ik die dag met een glimlach op mijn gezicht rondlopen. Magic!

Een aantal dagen later, moest ik naar Mandrem-town, om een aantal dingen te regelen en omdat ik niet heel erg veel tijd had, leende ik de fiets van Kelly, een van de docenten van de ashram. Een fijne witte mountainbike, met maar een rem. Precies genoeg om op tijd te kunnen remmen op de heuvelachtige wegen in het chaotische verkeer. Op mijn fiets ging ik ging ik heuvels af, ontweek ik gaten in de weg, koeien en mensen. Om me heen klonk het voor India tekende getoeter van de auto’s, motoren en scooters. Dit getoeter ben ik enorm gaan waarderen. Het voelt veilig. Als iemand je inhaalt, wordt er getoeterd, als iemand de bocht om gaat wordt er getoeterd, als iemand de weg oversteekt wordt er getoeterd. Geen agressief “ga eens aan de kant” of “what the f*ck doe je?!”- getoeter, zoals het we dat in Nederland kennen, maar juist een vriendelijk getoeter wat wil zeggen: “Hey, hoi hoi, ik wil dat je me ziet, want ik kom langs je gereden en zou het vreselijk vinden als er iets naars met je gebeurd, dus let even op als je wil!” Gewoon, een vriendelijke waarschuwing. Als ik zelf op een scooter rijd in het Indiase verkeer, doe ik het nu ook en het voelt stukken veiliger om mensen even te laten weten dat je er bent. Maargoed, daar ging ik op mijn fietsje dus. Een fijn gevoel van vrijheid en thuisgevoel kwamen er over me heen. En ik besefte me ineens dat ik me zoveel meer thuisvoel op een plek als ik er fiets. Lekker Nederlands van me hoor ;)
Op mijn laatste dag in de Ashram was het tijd voor mijn persoonlijke sessie met Rishi. We gingen samen zitten bij het Mandrem House. Een fijne rustige plek met grote tuin waarin we plaatsnamen. De sessie was veelomvattend, maar heel laagdrempelig en gemakkelijk. Rishi heeft zonder enige pijn mijn frequentie verhoogt, blokkades verwijderd en me handvatten gegeven om met een aantal valkuilen om te gaan. Ook heeft Rishi mij de potentie van mijn ziel verteld en ben ik wijzer geworden over vorige levens. Hij verteld dat ik in het leven voor deze in India geleefd heb. Ik was een vrouw die leefde in Kerala en die in haar leven veel voor anderen betekend heeft. Heel cool, dit kan dus verklaren waarom ik niet anders kan dan steeds weer teruggaan naar India! Ook verteld hij dat een reden daarvan kan zijn is dat de algemene frequentie in Nederland lager ligt dan de potentie van mijn ziel. India heeft high vibes, waardoor het hier gemakkelijker voor me is om naar mijn potentie te leven. Ik begrijp heel goed dat bovenstaand stukje voor sommigen van jullie kan klinken alsof ik niet helemaal goed ben. En wie ben ik om het tegendeel te beweren? ;) Maar daarom een samenvatting: Na de sessie voelde ik me weer lichter, ontdaan van shit die ik niet meer nodig heb, rustiger, meer op mijn plek en dichter bij mezelf.
Oftewel, klaar om de Ashram te verlaten en een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Ik had er een tijdje over nagedacht hoe dit nieuwe hoofdstuk eruit moest gaan zien. Ik had allerlei ideeën, maar merkte dat ik nog wat tijd nodig had om deze concreet te maken, dus besloot ik dat ik na de ashram een paar dagen naar Arambol zou gaan om hiervoor wat ruimte te creëren in mijn hoofd. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde ben ik vijf jaar geleden ongeveer een maand in een strandhutje in Arambol verbleven. Arambol was destijds een rustige strandplek, waar oude en nieuwe hippies verbleven. Er was niet veel gaande, maar de vibe was heerlijk. Nu vijf jaar later is het wat veranderd. De eerste keer dat ik vanuit de ashram een middagje naar Arambol ging was ik shocked. Het lege strand van toen stond nu vol zonnebedden en parasols, er klonk muziek uit de strandtenten die zich minstens vervijfvoudigd hadden en het was druk met allerlei soorten mensen. Met weinig resultaat op zoek naar bevestiging van de fijne herinneringen van toen, besloot ik die dag dat Arambol een afgesloten hoofdstuk moest zijn en ik er niet naar terug zou gaan. Dit bleek zoals we nu weten anders te zijn gelopen. Later, na nog een aantal korte bezoeken, bedacht ik me dat ik Arambol niet meer als de plek van toen moest zien, maar als een nieuwe plek en nieuwe ervaring. Zo voelde ik dat Arambol wel een goede plek zou zijn om vanuit het ashram-leven, weer terug te keren in de maatschappij.
Ik vertrok natuurlijk niet voordat ik in de ashram uitgebreid afscheid had genomen van iedereen. Wat gek om hier weg te gaan. Mijn thuis, waar ik mijn eigen rituelen, structuur en gewoontes had gekregen en waar ik banden had opgebouwd met mensen. Ik bleef nog wat treuzelen, uiteindelijk nog mee geluncht en toen was het toch echt tijd om te gaan. Twee meiden van de teacherstraining, Undram en Lucy, waarmee ik een fijne band had opgebouwd, zouden binnen een paar dagen ook naar Arambol komen, dus dit was geen volledig afscheid. Undram liep een stukje met me mee naar buiten en daar kwamen we een bekende van haar tegen met een motor. Ik besloot achterop de motor te springen met mijn backpack (sorry mam, toch met vreemde mannen meegegaan) en werd na een korte maar hobbelige rit met de wind in mijn haren en zand in mijn ogen afgezet in Arambol. Fijn, dat scheelde een taxirit en ik kon connecten met de fijne en behulpzame vibe van de mensen hier. Ik voelde me geweldig en zo kwam ik aan op een fijne plek genaamd Lovetemple, direct aan het strand. Hier stond mijn bedje klaar voor de komende dagen. Op dit moment nog niet wetende dat een paar dagen Arambol een avontuur en een nieuw thuis van bijna zes weken zouden worden, pakte ik nog wat onwennig mijn spullen uit in de dorm waarin ik zou verblijven…